Algemeen

Op het terras van ons huisje in Italië zit ik in de zon. Ik heb boeken bij me, kaarten, mijn computer en fantastisch gezelschap…. Je raadt het al ik heb mezelf meegenomen.

De bedoeling was om samen met een vriendin te gaan, maar door omstandigheden kon zij niet mee en nu moet ik het met mezelf zien te redden.

Hier is meteen al de eerste les, die ik van Mike Dooley kreeg: Thoughts Become Things…. Want ik zal je eerlijk vertellen; Ik voelde me iets overwerkt en rusteloos en voelde al wat langere tijd dat ik alleen wilde zijn. Dat was door de Covid-toestand best ingewikkeld, aangezien we al redelijk lange tijd allemaal thuis zijn.

Enfin, ik had het gedacht en zelfs wel vaker geroepen, maar niet gedaan. En toen zei mijn vriendin de reis af. In eerste instantie was het natuurlijk flink balen en heb ik er zelfs een traantje om gelaten, maar ik heb meteen een van mijn ‘super-powers’ ingezet en dat is om om te gaan met de situatie zoals hij is. Even rouwen … en weer door. Mijn leven is gewoon te kort om te lang te treuren. De situatie waardoor het niet doorging, was niet ernstig of levensbedreigend en het feit, dat ik hier alleen zou zitten ook niet.

Met twee handen heb ik de situatie aangegrepen om eens orde op zaken te stellen. Ik voel al een tijdje, dat ik de dingen anders wil en ik vind de juiste vorm er niet voor….. dus besloot ik op onderzoek uit te gaan. Ik ben ten slotte opgeleid om de wet van de aantrekkingskracht te gebruiken en de lessen door te geven. Hoe stom is het dan van mij om deze lessen niet voor mezelf in te zetten. Ik deed het een paar jaar geleden met groot succes en dus besloot ik, dat ik in ieder geval de oneindige mogelijkheden voor me laat werken. Ik ben ten slotte de regiseur van mijn leven. Ik mag zeggen, hoe het eruit ziet en ik kan zelf de stappen zetten, die het voor mij mogelijk maken om mijn leven zo in te richten, zoals ik dat wil.

Een paar woorden, die steeds luider gaan roepen in mijn lichaam zijn, creativiteit, plezier, wet van de aantrekkingskracht, systemisch werken, natuur, retreats, zelfliefde, begeleiden en verbinden, loslaten, vertrouwen en gezondheid….

Ik ben daarom maar begonnen met een creatieve uitlating… het werd een kolibrie!

Deze symboliseert de vreugde van het leven en de lichtheid van het zijn. Hoe mooi is dat?

Entchanted door Elizabeth Gilbert

Gisteravond heb ik een prachtige livestream gevolgd van The school of live en de special guest was Elizabeth Gilbert. De schrijfster van vele mooie boeken zoals Big Magic (aanrader).

Hoe kan je zelf geïnspireerd worden en blijven in tijden van Corona en Lockdown?

Kijk je angsten aan en ga vervolgens naar jouw ‘enchantment’. Wat doe je echt graag en waar word je echt gelukkig van? Ik was zo geïnspireerd, dat ik vannacht nog een soort van gedicht schreef en vanmorgen een bijpassend knutselwerkje in (een van) mijn journals.

En onthoud voor jezelf; de dingen waar je echt gelukkig van wordt, hoef je niet mee te wachten tot de lockdown voorbij is.

En chanté Liz

You gave us all a word

To take into our lives

To test the value of the day

To find the magic in a way

And the word came from en chanté..

So nice to get to know you

The word sounds like a fairytale

So magical and light

Just ike a day should be

Perfectly silly and bright

Your word brings out the best

In everybody’s day

It makes youw want to live out full

It makes you want to play

It makes you want to eat som popcorn in the midst of the day

Sitting in a bath and watching the bake-off show

This word dear Liz

It’s just so great

It kept me up last night

It makes me long for a nes day

To test it and go out and play

Tot find the magic and the promise of the word

In Italy the say ‘piagere’

An other magic word

So nice to get to know you

So nice to get to use this magical word in so many happy layers

Mesmorising of maybe even sparkling, like Marie Kondo

Does this spark joy?

It does Liz, your  and now also my new word that I take away is

ENCHANTING

So nice to get to know you.

So happy to take you with me in every new day

An other way to look at it.

Is to put it to a test

Does it spark joy, can well be asked

Does it bring out my best?

The time we are alone now is when we can find out

What our purpose is in life.

But ‘now I know’ I’ll shout

It is to do the things I love

The things that bring me joy

The things that make me happy

The things that make me live to the full

The tiny things, the magic things

The things I want to test

Not the dull ones, but the magical,

So different from the rest.

I hope that now, my sleep helps me towards a brand new day

A day that I can put to the test

A day more enchanting then the rest.

A day unlike the previous, but more exciting, more alive, more vibrant and full of possibility

En chanté new day… I am ready to play…

Lieve moeder ik heb een hele ‘stoute droom’,

Ik vind het echt wel een tijd hoor…. Ik ben zo blij, dat mijn kinderen nu ouder zijn en ik ze niet meer hoef les te geven. Het is vaak niet iets waar we voor zijn opgeleid en het maakt de relatie tussen ouders en kinderen soms wel erg ingewikkeld.

‘Jij weet helemaal niet hoe de juf dit uitlegt.’ ‘Je snapt er niks van’ en nog meer verwijten, terwijl jij alles toch echt wel heel goed bedoelt.

Wanneer ik moeders spreek momenteel, merk ik dat het soms allemaal wel erg ingewikkeld en zelfs zwaar is. Je wil natuurlijk niet, dat je kind ‘achterloopt’, maar je wil toch ook niet dat je kind emotioneel gehavend uit deze periode komt of dat jullie relatie er aan onderdoor gaat.

En hier komt mijn droom voor jou: Wat als je nou eens alles los zou laten? Als jullie nou eens zeggen; weet je wat? WE DOEN EENS EVEN HELEMAAL NIKS AAN SCHOOL. WE DOEN DEZE WEEK ALLEEN MAAR LEUKE DINGEN.

Je kan de volgende dingen doen waar je ook veel van leert;

• Koekjes bakken (wegen en meten)
• Je maakt een receptenboekje (schrijven en tekenen)
• Je gaat zaadjes zaaien
• Je gaat op zoek naar dingen in de natuur
• Je gaat lekker schilderen
• Een knikkerzak naaien
• Maak je eigen bellenblaas
• Ga samen wandelen
• Samen plannen maken
• Een toneelstukje maken
• HEB AANDACHT VOOR ELKAAR

En zo zijn er natuurlijk nog heel veel andere supertoffe dingen die je met je kinderen kan doen.

Ik gun het ouders zo ontzettend om ook later op een fijne tijd terug te kunnen kijken en niet alleen naar een zware tijd. Het is als voormalig leerkracht misschien ‘not-done’ om dit aan te bevelen, maar ik weet, dat de relatie tussen jou en je kinderen nu even voorgaat op die schoolprestaties… dat komt wel weer. En deze tijd die jullie nu samen hebben als gezin, komt nooit meer terug. (en wat is het ergste, dat er kan gebeuren?)  Maak er het beste van! Oh en laat me weten als je dit gaat doen!

Misschien loop jij tijdens het opvoeden wel eens tegen bepaalde zaken aan, die elke dag opnieuw voor problemen zorgen. Bij de meeste gezinnen zijn er van die dingen, die soms even niet lekker lopen. En wat doen we dan als moeders? We gaan het oplossen!

Als moeders willen we eigenlijk maar 1 ding voor onze kinderen en dat is dat het goed gaat met ons kroost. We bedenken en doen vanalles om het ze goed te laten gaan. We behoeden ze voor het maken van fouten en verzinnen oplossingen voor situaties waar het niet goed loopt. Toch lossen we op die manier niet alles goed op. Sterker nog, we helpen onszelf en onze kinderen van de regen in de drup.

Een van de situaties waar het bij veel gezinnen misgaat is het ochtendritueel. Dat zorgt ervoor, dat je je collega-moeders vaak met ‘leeggezogen gezicht’ op het schoolplein ziet. Huh; ‘leeggezogen gezicht’ hoor ik je denken…. ja je kent het wel, zo’n gezicht waaraan je kan zien, dat het een zwaar ochtendritueel was. Toen ik nog juf was, zag ik dit soort moeders vaak (te laat) binnen komen lopen, een kind meetrekkend aan de arm. En om eerlijk te zijn, soms was ik zelf zo’n moeder…. Het ochtend ritueel had dan al gezorgd voor een energie-meltdown. Alles was moeilijk en ingewikkeld, want ja Murpheys Law is natuurlijk ook van toepassing.

Als jij nou zo’n moeder bent, waar het vaker zo is, dat je je om 08.30 uur al compleet kapot voelt alsof je er al een hele (zware) dag hebt opzitten, zou je het volgend wellicht eens kunnen proberen.

Je pakt een moment (buiten het stress-moment om) en gaat met je kind (of als het iedereen betreft met je gezin) gezellig zitten met een kopje thee of een limo. Noem het desnoods een familie-vergadering. Vervolgens leg je uit, wat de situatie met jou doet. Bijvoorbeeld; ‘Ik vind het op maandagochtend altijd erg vermoeiend om zoveel ruzie/onrust te hebben, voordat we naar school kunnen.’ Zorg er dus voor dat het echt een ‘ik-boodschap’ is.

Vervolgens kan je vragen hoe het voor alle anderen is en dan kan je ook vragen of zij kunnen bedenken, hoe het beter zou kunnen gaan. Kinderen zijn ten eerste heel vindingrijk in het vinden van oplossingen en ten tweede is het zo, dat wanneer een kind (geld ook voor volwassenen) zelf iets bedenkt, het een grotere kans van slagen heeft. Dat heet autonomie.

Je kan je wellicht voorstellen hoe dat is. Iemand (bijvoorbeeld je werkgever) heeft een probleem met een situatie, waarin jij ook bij betrokken bent. Vervolgens geeft deze persoon jou instructies over hoe hij wil, dat het anders gaat….. grote kans, dat je gaat steigeren.

Stel je werkgever heeft dat probleem en vraagt jou of je zou kunnen meedenken aan een oplossing. Grote kans, ten eerste, dat je mee wilt denken en ten tweede ook een grote kans, dat jouw oplossing werkt. Je voelt je gezien en gehoord en serieus genomen en je wil natuurlijk ook graag, dat jouw oplossing werkt, zodat je een volgende keer weer mag meedenken aan een oplossing.

Zo werkt het dus ook bij kinderen. Vraag je kinderen naar de oplossing. Ze zullen je verbazen!!

Al eerder heb ik geschreven over stipjes en streepjes. Hoe jij bent wie je bent mede dankzij (of ondanks) jouw ouders en jouw voorouders. En hoe je, als jij de stipjes van bijvoorbeeld je moeder niet goed kan zien, je dat stuk van jezelf ook niet echt kan omarmen. Je voelt je eigenlijk incompleet.

Af en toe heb ik momenten dat alles samen valt en ik denk, dat ik vanmorgen wellicht zo’n moment had. Ik was vroeg wakker en las een aantal berichten van vrienden en bekenden op Facebook en raakte daardoor weer geïnspireerd. Ze raakten een gemene deler in mij, die mij weer ontwaakte. Zo voelt dat proces van mij een beetje…

Een van de stukjes, die ik las was van een andere coach, die middenin een rouwproces zit en dit vaker zo ontzettend mooi beschrijft. Vandaag schreef ze over het ongemak van de dood. Hoe mensen het moeilijk vinden om om te gaan met mensen in de rouw, terwijl dit zo ontzettend belangrijk is om aan te kijken.

Een groot stuk van jouw stipjes en streepjes (je DNA en je familielot) heeft te maken met het aankijken van wat er is. En een van de dingen, die vroeger slecht ‘aangekeken’ werd (en soms nog wordt) is de dood en rouw. Mensen hadden vaak grote gezinnen en je moest gewoon doorgaan. En ook is de dood ongemakkelijk en wil je er anderen niet steeds mee confronteren… het leven gaat door. Je kan je voorstellen, dat als rouw er niet mag zijn, als een dode niet gezien mag worden, het je van binnen opeet. Als er van je verwacht wordt, dat je je leven ‘gewoon weer oppakt’, slikken en weer doorgaan, even vallen en weer opstaan…. zoals Marco Borstato dat zo mooi bezingt….. als jouw verdriet en gemis er niet mag zijn, dan zal een stukje van jouw ziel niet in het hier en nu aanwezig kunnen zijn.

Bij opstellingen zie ik dat ook vaker, dat een moeder, die bijvoorbeeld een kind heeft verloren, met haar ziel verbonden is met dit overleden kind. Zij is dan lichamelijk wel aanwezig, maar kan zich op zielsniveau weer moeilijker verbinden met haar (nog levende) kind. Vaak is ‘het zien van een overledene’ in een opstelling een essentiële interventie. Het is het erkennen van wat er is. Bij het erkennen en kunnen zien van een overleden persoon, mag het er zijn en zo ontstaat er voor allen ruimte om het leven (weer) op te pakken. Dus niet negeren en doorgaan, maar de dood zien, accepteren, dat het er is en met de weet van de dood weer een weg vinden.

En zo zit het dus ook met die stipjes en streepjes. Wanneer jij bijvoorbeeld je vader kan zien, met zijn lot, met zijn mooie en minder mooie kanten, met zijn streepjes, precies zoals hij is. En wanneer hij ook mag zijn wie hij is, met die mooie en minder mooie kanten en wanneer jij hem kan nemen precies zoals hij is, pas dán kan jij ook de streepjes in jezelf omarmen.

De streepjes en stipjes in jou

Al weer een tijdje geleden heb ik een aantal zogenoemde systemische poppetjes getransformeerd tot een gezinnetje. En dit gezinnetje helpt mij om het een en ander uit te leggen m.b.t. het systemisch werken.

Mijn gestipte en gestreepte gezin is de basis van vele gesprekken, maar ook van de trainingen die ik geef.

In het (heel) kort;  als je je voorstelt, dat jij er niet was als een van jouw (biologische) ouders er niet was. Als jouw moeder (het poppetje met de roze stipjes) niet die vrouw was, die ze is, maar iemand anders was geweest. Wie zou jij dan zijn?

Als jouw vader (de man met de blauwe streepjes) niet de man was, die hij is of was, dan was jij ook niet geweest wie jij bent. En zo kan je je misschien ook wel voorstellen, dat jouw ouders ook weer een product zijn van hun ouders.

En nou wil ik twee kleine voorbeelden geven over hoe dit niet kunnen zien van de streepjes en stipjes in jezelf of in de ander kan leiden tot een gevoel van onbehagen.

De vechtscheiding; in mijn praktijk krijg ik vaker kinderen, die de dupe zijn van vechtscheidingen. Uit allerlei pijn van de ouders ontstaan allerlei verwijten heen en weer. De vader is niet streng genoeg en de moeder is een labiele vrouw of  eentje, die ik ook vaker hoor; de vader is een narcist en de moeder is bipolair. Nou ja; je kan je voorstellen, hoe dat is voor een kind.

Ten eerste wordt een van je ouders zwartgemaakt door de andere; dat voelt al erg ongemakkelijk, want je wilt als kind niet hoeven kiezen tussen je ouders, je bent namelijk heel loyaal aan beide ouders. Maar het raakt ook nog een diepere laag en dat zijn de streepjes en/of stipjes in jezelf. Als jouw moeder de streepjes van je vader afwijst, wijst ze ook de streepjes in jou af. Dat deel van het kind wordt niet gezien of mag er niet zijn. Een kind voelt zich niet compleet of misschien wel niet goed bij die ouder.

Jij als persoon; het beeld, dat iedereen een som is van de stipjes en streepjes van zijn ouders snap je misschien wel een beetje. Kan je je ook voorstellen, dat je je niet ‘heel’ voelt, wanneer je een van je eigen ouders niet kan/wil/mag zien en ‘aannemen’ precies zoals ze zijn. Ik bedoel dus eigenlijk, dat je je pas heel en gezien en compleet voelt, wanneer jij je beide ouders ‘omarmt’ en ‘neemt’ zoals ze zijn. Jij was er niet geweest, als zij er niet waren geweest.

Ik kan hier een boek over vol schrijven (en ga dat wellicht nog wel een keer doen), maar wil jou graag hier laten bij deze overpijnzing. Heb jij jouw stipjes en streepjes omarmt?

Ja; het shaming kom je vandaag de dag overal tegen. Denk maar aan flightshaming oftewel vliegschaamte, maar vandaag hoorde ik bijvoorbeeld ook chocolateshaming; het schamen van het eten van chocolade ten koste van het regenwoud, daarnaast heb je ook body-shaming, dat is bijvoorbeeld wanneer een wat dikker persoon een lekker ijsje eet en dat men dat veroordeelt, want die dikkerd zou toch wel beter moeten weten en ook zie je slutshaming, het (ver)oordelen van sexueel gedrag van een vrouw en ga zo maar door….

Het zijn dus vooral situaties en omstandigheden, die publiekelijk aan de kaak worden gesteld. Men vind er iets van en men vind dus ook, dat dat eigenlijk niet (meer) kan. Dus mensen kunnen niet meer voor zichzelf bedenken, wat ze goed achten maar mensen willen graag collectief oordelen over situaties.

En zo vroeg ik me af of er ook opvoedshaming bestaat. En ja; dat bestaat! Parent-shaming. Het is het collectief iets vinden van hoe andere ouders opvoeden. Te streng, te soft, te wat dan ook, maar in ieder geval; niet goed. En het is zo verschrikkelijk schadelijk.

Doordat iedereen vanalles vind over hoe een ander opvoedt, durven ouders hun ‘fouten’ of tekortkomingen niet (meer) bespreekbaar te maken. En zo kunnen we er toch nooit echt goed in worden? En ik zal je nog sterker vertellen… de manier waarop onze ouders ons opvoedden is ook echt niet meer van deze tijd. Toen ik klein was bijvoorbeeld, zei men, dat het goed was voor de longetjes als babytjes eens even lekker flink konden huilen. Je was echt een slechte moeder, als je je kind meteen oppakte. Ondertussen krijgen ouders ‘the look of shame’, wanneer ze hun kind te lang laten huilen.

De ‘fouten’, die jij maakt bij het grootbrengen van je kinderen zijn al duizenden keren door anderen gemaakt! En hoe heerlijk is het, wanneer ouders met elkaar in gesprek kunnen gaan om te kijken hoe je de dingen nou aan kan pakken, want echt waar; jullie doen je best. Dat zie ik in mijn praktijk, wanneer ouders een probleem hebben, maar ik zie het ook op straat en op het plein. Alle ouders doen hun best en dat is soms met de beperkte mogelijkheden, die ze hebben. Dus laten we stoppen met opvoedshaming en het veroordelen van elkaar en laten we elkaar gaan steunen!

En zo zijn er nog veel meer voorbeelden m.b.t. opvoedshaming. Denk maar aan eten, eet je kind wel genoeg of te veel en eet het wel netjes of ongemaneerd.  We vinden als ouders van alles van de opvoeding van andere ouders en lieve mensen, waarom stoppen we daar niet mee en gaan we elkaar niet steunen?  Laten we vooral de moeilijke momenten bij het opvoeden bespreekbaar maken, zodat we ze niet hoeven weg te moffelen, maar we kunnen leren van elkaar.

Een klein stukje van het familiegeluk zit ook in de planning. Of nou ja… een stukje van het familieongemak zit in het gebrek aan planning.

Wat ik zelf wel vaker heb gemerkt (en helaas nog steeds af en toe merk) is dat ik ‘ingehaald wordt door het leven’.  Herken je dat gevoel… dan is er weer een week voorbij en je had graag nog dit of dat gedaan met je kinderen of nieuwe sportschoenen met ze zullen kopen of een spelletjesavond houden samen… nou ja; ik heb er dus af en toe last van, maar ik heb ook een oplossing;

De familieplannner! Yeah! En waar haal je die dan? Bij de Action! Ze zijn daar te krijgen in allerlei soorten en maten. Zo fijn! Je hebt ze zelfs, waar je een foto in kan doen voor alle betrokkenen, dus helemaal gepersonaliseerd!

Je kan hem op bijvoorbeeld zo gebruiken

• je vult alle namen in van de gezinsleden
• Elke week pak je een vast moment om het in te vullen (bijv. zondag aan, voor of na het ontbijt)
• Alle vaste dingen worden ingevuld; werkdagen (vd ouders) sporten en hobby’s etc.
• Dan komen alle andere afspraken erin (tandarts, 10 minuten-gesprekken, bezoek aan de kindercoach) en nadat je die erin hebt  gezet, kan je ook die dingen meteen bespreken. Zo wordt het planningsmoment ook meteen een gezellig overleg-moment)
• Check of er nog dingen zijn, waar de kinderen hulp bij nodig hebben en plan die ook in (denk aan huiswerk, maar ook dus die gymschoenen kopen)
• Nu kan je ook nog extra momenten inplannen voor leuke dingen. Plan bijvoorbeeld een avond in om spelletjes te doen samen.
• Vraag ook eens, wat de kinderen leuk vinden om te doen en maak daar tijd voor.
• N.B. wanneer kinderen in twee gezinnen wonen, is het ook fijn om duidelijk te kunnen zien, wanneer ze waar zijn. Dit zou je bijvoorbeeld met een kleurtje kunnen duidelijk maken.

Dus nu, lieve ouders; naar de Action (of Hema of de lokale boekenwinkel)