De streepjes en stipjes in jou
Al weer een tijdje geleden heb ik een aantal zogenoemde systemische poppetjes getransformeerd tot een gezinnetje. En dit gezinnetje helpt mij om het een en ander uit te leggen m.b.t. het systemisch werken.
Mijn gestipte en gestreepte gezin is de basis van vele gesprekken, maar ook van de trainingen die ik geef.
In het (heel) kort; als je je voorstelt, dat jij er niet was als een van jouw (biologische) ouders er niet was. Als jouw moeder (het poppetje met de roze stipjes) niet die vrouw was, die ze is, maar iemand anders was geweest. Wie zou jij dan zijn?
Als jouw vader (de man met de blauwe streepjes) niet de man was, die hij is of was, dan was jij ook niet geweest wie jij bent. En zo kan je je misschien ook wel voorstellen, dat jouw ouders ook weer een product zijn van hun ouders.
En nou wil ik twee kleine voorbeelden geven over hoe dit niet kunnen zien van de streepjes en stipjes in jezelf of in de ander kan leiden tot een gevoel van onbehagen.
De vechtscheiding; in mijn praktijk krijg ik vaker kinderen, die de dupe zijn van vechtscheidingen. Uit allerlei pijn van de ouders ontstaan allerlei verwijten heen en weer. De vader is niet streng genoeg en de moeder is een labiele vrouw of eentje, die ik ook vaker hoor; de vader is een narcist en de moeder is bipolair. Nou ja; je kan je voorstellen, hoe dat is voor een kind.
Ten eerste wordt een van je ouders zwartgemaakt door de andere; dat voelt al erg ongemakkelijk, want je wilt als kind niet hoeven kiezen tussen je ouders, je bent namelijk heel loyaal aan beide ouders. Maar het raakt ook nog een diepere laag en dat zijn de streepjes en/of stipjes in jezelf. Als jouw moeder de streepjes van je vader afwijst, wijst ze ook de streepjes in jou af. Dat deel van het kind wordt niet gezien of mag er niet zijn. Een kind voelt zich niet compleet of misschien wel niet goed bij die ouder.
Jij als persoon; het beeld, dat iedereen een som is van de stipjes en streepjes van zijn ouders snap je misschien wel een beetje. Kan je je ook voorstellen, dat je je niet ‘heel’ voelt, wanneer je een van je eigen ouders niet kan/wil/mag zien en ‘aannemen’ precies zoals ze zijn. Ik bedoel dus eigenlijk, dat je je pas heel en gezien en compleet voelt, wanneer jij je beide ouders ‘omarmt’ en ‘neemt’ zoals ze zijn. Jij was er niet geweest, als zij er niet waren geweest.
Ik kan hier een boek over vol schrijven (en ga dat wellicht nog wel een keer doen), maar wil jou graag hier laten bij deze overpijnzing. Heb jij jouw stipjes en streepjes omarmt?