Ja; het shaming kom je vandaag de dag overal tegen. Denk maar aan flightshaming oftewel vliegschaamte, maar vandaag hoorde ik bijvoorbeeld ook chocolateshaming; het schamen van het eten van chocolade ten koste van het regenwoud, daarnaast heb je ook body-shaming, dat is bijvoorbeeld wanneer een wat dikker persoon een lekker ijsje eet en dat men dat veroordeelt, want die dikkerd zou toch wel beter moeten weten en ook zie je slutshaming, het (ver)oordelen van sexueel gedrag van een vrouw en ga zo maar door….
Het zijn dus vooral situaties en omstandigheden, die publiekelijk aan de kaak worden gesteld. Men vind er iets van en men vind dus ook, dat dat eigenlijk niet (meer) kan. Dus mensen kunnen niet meer voor zichzelf bedenken, wat ze goed achten maar mensen willen graag collectief oordelen over situaties.
En zo vroeg ik me af of er ook opvoedshaming bestaat. En ja; dat bestaat! Parent-shaming. Het is het collectief iets vinden van hoe andere ouders opvoeden. Te streng, te soft, te wat dan ook, maar in ieder geval; niet goed. En het is zo verschrikkelijk schadelijk.
Doordat iedereen vanalles vind over hoe een ander opvoedt, durven ouders hun ‘fouten’ of tekortkomingen niet (meer) bespreekbaar te maken. En zo kunnen we er toch nooit echt goed in worden? En ik zal je nog sterker vertellen… de manier waarop onze ouders ons opvoedden is ook echt niet meer van deze tijd. Toen ik klein was bijvoorbeeld, zei men, dat het goed was voor de longetjes als babytjes eens even lekker flink konden huilen. Je was echt een slechte moeder, als je je kind meteen oppakte. Ondertussen krijgen ouders ‘the look of shame’, wanneer ze hun kind te lang laten huilen.
De ‘fouten’, die jij maakt bij het grootbrengen van je kinderen zijn al duizenden keren door anderen gemaakt! En hoe heerlijk is het, wanneer ouders met elkaar in gesprek kunnen gaan om te kijken hoe je de dingen nou aan kan pakken, want echt waar; jullie doen je best. Dat zie ik in mijn praktijk, wanneer ouders een probleem hebben, maar ik zie het ook op straat en op het plein. Alle ouders doen hun best en dat is soms met de beperkte mogelijkheden, die ze hebben. Dus laten we stoppen met opvoedshaming en het veroordelen van elkaar en laten we elkaar gaan steunen!
En zo zijn er nog veel meer voorbeelden m.b.t. opvoedshaming. Denk maar aan eten, eet je kind wel genoeg of te veel en eet het wel netjes of ongemaneerd. We vinden als ouders van alles van de opvoeding van andere ouders en lieve mensen, waarom stoppen we daar niet mee en gaan we elkaar niet steunen? Laten we vooral de moeilijke momenten bij het opvoeden bespreekbaar maken, zodat we ze niet hoeven weg te moffelen, maar we kunnen leren van elkaar.